เกิดใหม่อีกครั้งแม่จ๋าจะ(ไม่)ร้าย

กลมภู ทองกาญจน์ หนุ่มวัย 25 ปี ชีวิตแต่ก่อนตอนที่พ่อแม่ยังมีชีวิต ใช้ชีวิตอย่างสบาย ไม่ลำบาก แต่ก็ไม่ถือว่ารวยมากมาย 

มีอาหารกินครบ 3 มื้อ ได้ไปโรงเรียน ได้เล่นกับเพื่อนในวัยเดียวกัน

ในทุกวันหยุดพ่อแม่จะพาไปเที่ยวมลสถานที่ต่างๆ ได้ทำกิจกรรมร่วมกันกับครอบครัว ซึ่งถือว่าเป็นช่วงชีวิตในตอนนี้ดีที่สุดสำหรับเขา

แต่ในความสุขนั้นมันไม่นิรันดร์ ความทุกข์ก็ไม่ได้อยู่จีรัง ในตอนนั้นช่วงความสุขของเขากำลังจะหมดลง 

พ่อและแม่ประสบการณ์อุบัติเหตุ ในเวลานั้นเขาอายุเพียง 12 ปี กิจการร้านเครื่องใช้ไฟฟ้าของพ่อแม่ก็ถูกลุงและป้ามารับช่วงต่อกิจการแทน

ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาอายุยังน้อย ตั้งแต่นั้นมา เขาไม่รู้จักคำว่าความสุขอีกเลย ทุกวันเขาช่วยทำงานในร้านเสมือนลูกจ้างคนหนึ่ง

เพื่อแลกอาหารกับที่อยู่อาศัย เพียงเพราะคำพูดของลุงและป้า ที่บอกกับเขาเสมอว่าร้านนี้มีแต่ภาระหนี้สิน พวกเขาต้องคอยจัดการเรื่องต่างๆ แทนพ่อแม่ของเขา

ตัวเขาเองก็ไม่กล้าโต้แย้ง เพราะเขาอายุแค่นี้ผู้ใหญ่พูดอะไรก็เชื่อฟัง

ถ้าเย็นวันไหนที่โรงเรียนมีกิจกรรมเขากลับช้า ในวันนั้นเขาจะอดข้าวเย็น เพราะถือว่าไม่ได้ทำงาน

กมลหรือกมลภู ใช้ชีวิตแบบนี้จนเรียนจบชั้นมัธยมปลาย จนถึงช่วงที่เขาจะได้เรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย สิ่งที่โชคดีสำหรับเขามีเพียง "การศึกษา"

เขาได้รับทุนการศึกษาจากกรมธรรม์ประกันชีวิตที่บิดาทำไว้ให้ ประกันคุ้มครองจนเขาเรียนจบระดับอุดมศึกษา ตามสัญญากรมธรรม์

เขานึกไม่ออกเลยว่า ถ้าพ่อไม่ได้ทำประกันชีวิตไว้ให้เขาจะมีชีวิตยังไง เพราะเบี้ยประกันที่ได้มาไม่ได้มากอะไร เพียงพอแค่เขามีเงินเรียนแค่นั้น 

ลุงและป้าเป็นเพียงผู้ปกครองในนามเท่านั้น โชคดีแค่ไหนแล้ว ที่เขาไม่เคยถูกทุบตี จากผู้ที่เป็นญาติ มีเพียงแต่การใช้งาน และคำว่ากล่าวต่างๆเท่านั้น

เมื่อถึงวันที่เขาจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เขาตั้งใจแล้วว่า จะออกไปใช้ชีวิตเพียงลำพัง ไม่กลับมาที่นี่อีก เขาขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า

กมลทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย จนจบระดับอุดมศึกษา(ปริญญาตรี) เขาไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะชีวิตยุ่งแต่การหาเงินเพื่อปากท้อง 

หลังจากเรียนจบกมลได้งานที่บริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่ง เข้าตื่นมาทำงาน เย็นกลับบ้าน ไม่มีโอกาสได้ไปสังสรรค์กับเพื่อน เพราะค่าครองชีพที่บีบรัดตัว

รายได้ของกมลอยู่ที่ 15,000-20,000 เดือนไหนมีโอทีก็ใช้จ่ายสบายขึ้นมานิดหนึ่ง

ช่วงเช้าของวันจันทร์ วันที่ทุกอย่างรีบเร่งไปหมด ร่างสูงบางของกมลภู เดินผ่านไฟแดงเส้นทางเดิมๆของทุกวันที่มาทำงาน กำลังข้ามไฟแดงที่สองเพื่อข้ามไปซื้อหมูปิ้ง

รถตู้สีดำ พุ่งตรงมายังร่างของกมลภูที่อยู่ระหว่างข้ามทางม้าลาย กมลภูสติหลุดลอย ขาก้าวไม่ออก เสียงกรี๊ดร้องจากผู้คนบริเวณนั้น ดังแข่งกับเสียงเบรคของรถตู้

โครมมมมมมม!!

สิ้นเสียงเบรคของล้อรถจบลง ร่างชายหนุ่มกระทบเข้ากับพื้นถนน น้ำสีแดงเหนียวข้นที่ออกมาจากร่างชายหนุ่ม

บ่งบอกให้เห็นว่า ร่างที่นอนคว่ำหน้า ตาเบิกโพลง หายใจรวยริน จะจากไปในไม่ช้า หลังจากอาการเกร็งของกล้ามเนื้อ

"พ่อครับแม่ครับ ผมกำลังจะไปหา"